De afgelopen weken hebben we weer een bezoek gebracht aan de kinderen in Saigon.Elke keer als we ons huis bezoeken worden we getroffen door de ontwapende aanhankelijkheid die de kinderen en de leiding ten toon spreiden.

Wij met onze westerse inslag worden keer op keer geconfronteerd met het feit dat gehandicapte en soms dubbel gehandicapte wezen zo blij en tevreden kunnen zijn met iets wat wij in het westen naast ons neerleggen als zijnde niet interessant.

Het is een feest om er weer te zijn!
Aangekomen in Saigon met +/- 6 uur tijdsverschil zijn we dezelfde dag nog naar het huis gegaan. Iedereen zat al op ons te wachten.

Hoe moeilijk het ook is voor enkele kinderen; we worden met zang en muziek begroet en vrijwel iedereen wil even bij ons op schoot zitten of in ieder geval even een beetje persoonlijke aandacht hebben. We letten er zelf ook op dat elk kind, hoe gehandicapt ook, even de aandacht krijgt die ze verdient. Onwillekeurig gaan bij het aanzien van deze persoonlijke ellende je gedachten uit naar je eigen familie in Nederland. Tientallen keren zeggen we naar elkaar toe: “wat hebben wij het dan goed!”.

Bij het aanschouwen van zo een deerniswekkende situatie ervaar je echt wat gezondheid en vrijheid betekent.

Alle discussies over laptops/cao’s/wetgevingen/etc. zijn totaal niet meer belangrijk als je ziet hoe deze kinderen in volle tevredenheid hun lot dragen. Ook deze keer zijn we weer getroffen door de wijze waarop de leiding omgaat met deze groep kinderen die maatschappelijk gezien worden als verschoppelingen die je het liefst mijdt. Elke keer ervaren we bij het zien van deze persoonlijke ellende, dat we met z’n allen absoluut met het goede werk bezig zijn.

Elke keer krijgen we de bevestiging dat alles om de kinderen draait. Ook kunnen we iedereen voor 100% garanderen dat alle giften die we van jullie hebben mogen ontvangen voor 100% alleen maar gebruikt worden voor het verbeteren van de situatie van de kinderen.

Ook de leiding “verdient” niet meer dan hun eigen kost- en inwoning! “over verdienen gesproken” Doordat tijdens dit bezoek de emoties vaak heftig zijn van beide kanten, is ons eerste bezoek tijdens de reis beperkt in tijd tot +/- 3 uur.

Aan de ene kant de emoties die loskomen bij het zien van zoveel leed, aan de andere kant de grote genoegdoening dat je voor deze mensjes datgene mag doen wat we doen, is de pijp na 3 uur echt leeg!! Maar……ze weten allemaal dat we tijdens ons verblijf in Vietnam weer terugkomen. We nemen voor zover dit gaat vrolijk afscheid en met de verzekering dat de kinderen in goede handen zijn stappen we weer in de taxi.

Op een van de laatste dagen tijdens ons verblijf in Saigon gaan we naar een plaatselijke supermarkt waar we karren vol lekker spul kopen en producten die ze nodig hebben. Letterlijk zeggen we dan dat we genoeg hebben voor een weeshuis! Ons pakket bestaat niet alleen uit praktische dingen zoals meel, olie en rijst, maar ook uit gewoon lekkere dingen als chocola, repen, koekjes, etc. Alle dingen die lekker zijn en die voor hun een grote lekkernij betekenen, vooral nu het Chinees Nieuwjaar er aan komt.

Opmerkelijk is, dat iedereen voor zover het gaat meehelpt de boodschappen uit de taxi te dragen, maar niemand zal aan dat lekkers komen! Father Binh zegt waar het moet staan maar niemand zal er verder aankomen. De hele family gaat elke morgen om 06.00 uur (!) naar de mis in de kerk die op loopafstand staat. Omdat we graag zo’n dienst wilden meemaken en wij 06.00 uur wat aan de vroege kant vonden, zijn de kinderen niet om 06.00 uur ’s morgens maar om 18.00 uur ’s middags naar de mis gegaan.

De hele family dus ook de ergste gehandicapte gaan keurig gekleed wel of niet in een invalide karretje door het straatje richting kerk. Opmerkelijk is dat de mensen die aan deze straatjes wonen ook steeds meer de noodzaak tot helpen zien en zich zelfs als vrijwilliger opgeven. Door het feit dat het de kinderen beter gaat krijgen de ze dus ook steeds meer aandacht van de buurt.

Wij lopen mee in de stoet richting kerk. Omdat we geen woord begrijpen van de taal hadden we onszelf een plekje toegeëigend in het middenschip van de kerk. Naast ons zagen we Father Binh liefdevol de kinderen een plaats wijzen. De kinderen werden zodanig een plaats gewezen dat wij ook konden verhuizen en midden in de groep plaats konden nemen. Ze wilden ons in hun midden hebben! Nou is zitten in de kerk op zich al niet makkelijk gezien de harde banken, maar stilzitten helemaal een opgave!

Onze kinderen zitten muisstil gedurende de mis en werken samen met de kerkleden de hele dienst af. De van liefde doordrongen discipline en aandacht maakt dat niemand moppert of ontevreden is. Het is ontroerend te zien hoe deze kinderen ook op deze wijze hun dankbaarheid tonen. Een dankbaarheid ook voortkomend uit uw giften, waardoor wij in staat zijn dit mooie werk te mogen doen. Heel erg bedankt en u kunt ervan verzekerd zijn dat we ons best blijven doen!

Gezien de leeftijd en de grote verschillen in de handicaps is het dringend nodig dat er voor een aantal kinderen die zelfstandig zouden kunnen wonen een onderdak wordt gecreëerd waar ze meer privacy hebben. Twee jaar geleden hebben we daarvoor 2 in zeer slechte staat verkerende pandjes gekocht.

Het is niet de moeite waard deze pandjes op te knappen, dus moet er nieuw gebouwd worden.
Alleen….de 2 pandjes kosten samen € 200.000,= en ….ze zijn nog niet betaald! We hebben nu
€ 20.000,= betaald. Een dezer dagen maken we weer € 30.000,= over en hebben zo een schuld van € 150.000,=. Dit even buiten het geld wat we nodig hebben voor de herbouw. Omdat we niet beschikken over het geld hebben we de eigenaar bereid gevonden de € 150.000,= in termijnen te mogen betalen. Bovendien zijn we bezig om de huur die we betalen op te heffen, we hopen dat het lukt. We hopen ook, dat u ons verder wilt helpen dit geld bij elkaar te verzamelen voor dit prachtige en dankbare werk.

We houden u van de ontwikkelingen op de hoogte!

Vriendelijke groeten,

Namens de Stichting Vietnamese Weeskinderen,
Aukje & Jan Wouda